De plas bij Kerkenland.
Tussen Staphorst en Meppel bevindt zich langs een binnenweggetje een uitgegraven plas. In het verleden is hier ongelooflijk veel rotzooi in het water gestort. Duikverenigingen die in dit water oefenen hebben hier van alles aangetroffen, van grote bergen puin tot versleten tractoren aan toe. Het water is er glashelder en op sommige plaatsen ontzettend diep. Het gaf mij een leuke aanleiding om er enkele foto’s te maken vanuit een laag standpunt.
De belichting was hier echter niet mooi te krijgen, voorgrond te donker vanwege het bladerdek boven me en teveel licht op de gladde waterspiegel. Een HDR brengt hier een oplossing maar toch niet echt tevreden met het resultaat besloot ik later eens terug te keren en de foto nog eens te maken met behulp van de flitser.
Bij deze foto heb ik minimaal ingeflitst om licht in de voorgrond te krijgen. Je moet dan wel echt minimaal doseren met flitslicht omdat bijvoorbeeld de gele rietstengels het licht gaan terugkaatsen bij te fel licht. Muggen die te dicht bij de lichtbundel van de flitser vliegen kunnen ook hinderlijk oplichten en moet je later weer uit de foto poetsen. Eigenlijk ben ik wel benieuwd welke methode je beter vind.
Ook hier is gebruik gemaakt van een invulflits. Het water is zo helder dat je bij windstil weer op de foto bijna niet kan zien dat de steen onder water ligt. Vandaar dus een subtiele mep met een tak op het water om er wat beweging in te krijgen. Natuurlijk de eerste keer veel te enthousiast gemept met als gevolg een druipende lens.
Voor welk type fiets is deze stalling ?
Vlak boven de waterspiegel.
Beestjes op het water.
Belgische Knollen II
Ook mijn tweede bezoekje aan m’n Belgische vriendinnen was weer genieten geblazen. Zoals op de eerste foto te zien is was deze dame erg verlegen en een beetje blue maar in tegenstelling tot de avond ervoor kwamen ze ineens naar me toe wandelen en even later was het ijs gebroken en betrad ik hun domein. Op een gegeven moment was ik zo ongeveer omsingeld en dan besef je eigenlijk pas goed hoe kolossaal deze dieren zijn en voelde ik me een heel klein Belgisch patatje naast deze giganten der aarde.
Pootje over.
Vervelend is dan weer wel dat wanneer je ze eenmaal begint te aaien ze je blijven achtervolgen. Voor het maken van een close up van een oog had ik meer dan een halve meter ruimte nodig, zelfs dat was mij niet vergund, maar na een tijdje werden ze iets minder opdringerig. Toch nog snel eentje kunnen maken.
Scherpe blik.
Met een gouden randje.
Mijn oogjes zakken toe.
Om de kracht van deze dieren te showen heeft men ze wel eens een wedstrijdje laten touwtrekken waarbij ze soms wel zo’n 50 personen meesleepten. Voor mij zijn het gewoon geweldige dieren. Imposant, oersterk en bijzonder vriendelijk.
Lang leve het Belgische sleurpaard.
Het Belgisch Trekpaard.
Afgelopen zondagavond Had ik enkele opnames gemaakt van een plas in de omgeving van Staphorst. Ik was al eerder op die lokatie geweest maar de weer en licht omstandigheden waren toen niet optimaal. Na het maken van de opnames reed ik met een omweg terug naar huis en kwam ik langs een weiland waar enkele gigantische paarden stonden te grazen. Snel de telelens op de camera en de boel maar eens even verkennen.
In eerste instantie kreeg ik alleen hun achterwerk te zien. Leek me dus duidelijk dat ze niet erg gecharmeerd van me waren. Maar vooruit, ook een netjes gecoupeerd achterwerkje heeft zo z’n charmes.
Ook aan de voorkant is duidelijk te zien dat deze dame onlangs een bezoekje aan de kapper had gebracht. Volgens mij is er helemaal niets mis met dit kapseltje.
En hier staat ze dan helemaal voor mij te pronken. Wel stond ze bijna continue met één van haar achterpoten op de grond te stampen. Je kon het trillen van de grond bijna voelen en ook de pieren staken even het kopje boven de grond om te zien wie er aan hun voordeurtje klopte. Ook voor mij een aanwijzing om maar netjes aan de andere kant van het prikkeldraad te blijven.
Haar beide vriendinnetjes hadden met hun lange manen en staarten blijkbaar geen trek in de kapper. Ook zij zagen me als een vreemde verschijning en bleven bij me uit de buurt. Rustig doorgrazen dames, en doe maar net of die vent er niet is.
Continue met die koppen in het gras, en toch blijven ze naar je loeren.
Lijkt me toch niet handig als je continue je haren uit je ogen moet schudden.
Bij het licht van een laagstaande zon is het geweldig mooi fotograferen waarbij je niet snel last hebt van harde uitgebeten lichtplekken, dichtgelopen schaduwpartijen en harde schaduwen. Probleem is wel dat je bij minder licht je sluittijden wat langer moet nemen. Ook kwam ik thuis tot de ontdekking dat ik vergeten was de beeldstabilisatie op de lens aan te zetten. waardoor een aantal foto’s mislukt waren. Op z’n moment voel ik me echt een kleuter die z’n lesje nog moet leren. Ik besloot dus om er de volgende dag nog eens heen te gaan en mezelf voor te nemen om het territorium van deze kolossen te betreden. Deze foto’s plaats ik in een volgend item.
En de zon ging bloedrood onder.
Zonsondergang langs de Reest bij Meppel.
Vaak wordt ik op meest ongelegen tijdstippen bevangen met het fotovirus en heb ik eigenlijk weinig tijd. In dat geval stap ik op de fiets met m’n fotokoffer en statief onder de snelbinders en fiets ik de omgeving een beetje af in de hoop een leuk fotomoment te ontmoeten. Zo was ik onlangs richting Meppel gefietst en de omstandigheden beloofden een mooie zonsondergang.
Op deze lokatie heb ik wel vaker staan fotograferen maar m’n onlangs aangeschafte lens bied natuurlijk nieuwe perspektieven. Deze foto’s van de half uit het water groeiende bomen zijn gemaakt langs de Reest, in de nabijheid van het ziekenhuis.
Het kleine huis op de prairie.
Het zonnetje kon net door de sluimerende bewolking breken, ideaal dus voor het maken van een tegenlicht opname met een silhouet op de voorgrond. Het nest van deze schijtreiger leek me er een geschikt onderwerp voor. Zooow jammer dat mevrouw niet even wilde poseren. Alleen het hersenloze koppie stak boven het nest uit. Jammer dan.
Een half uurtje voordat de zon achter de horizon verdween begon de bewolking verder te breken en kon ik m’n felbegeerde plaatjes schieten.
Landgoed Eerde Ommen.
In mijn vorige item liet ik foto’s zien van kasteel Eerde. Ook de omgeving van het kasteel is sfeervol met stukken oud bos waar de natuur nog redelijk z’n gang kan gaan. Ook lijkt het erop dat het voorjaar nog niet echt is doorgedrongen tot deze bossen. Erg veel dood hout en dode bladeren wat het bos toch wel een mooie en soms wat beklemmende sfeer meegeeft. Ook veel onverharde weggetjes, idiaal om je fiets mee te nemen. Onderweg kom je prachtige boerderijen en sfeervolle huizen tegen, zomaar midden in het bos.
Tegenlichtfoto’s vindt ik prachtig om te doen. Silhouetten en lange schaduwen door een laagstaande zon geven foto’s in mijn ogen toch wel een mooie sfeer. Het is wel zaak om het contrastverschil niet te hoog te laten oplopen om dichtgelopen schaduwpartijen en uitgebleekte luchten te vermijden. Soms helpt een tegenflits om een donkere voorgrond wat op te lichten.
Veel bomen zijn tot in de top dicht begroeid met klimop.
De natuur lijkt hier z’n eigen gang te kunnen gaan. Hoe ongerepter hoe mooier ik het vindt.
Waarschijnlijk afgeknapt door blikseminslag en zo dood als en boom maar kan zijn. De twee dikke takken lopen in de hoeken uit de foto om de boom een dreigende uitstraling te geven. Ook het omzetten naar z/w maakt ‘m wel wat luguber.
Grillige vormen.
Hier staat mijn droomhuis. Iemand merkte op een fotoforum op dat het pandje meer wegheeft van een spookhuis. Tja, misschien is mijn droomhuis wel een spookhuis.
Hetzelfde huis maar in plaats van de groothoek heb ik de telelens gebruikt om meer van het bos te laten zien. Wie zou er niet in zo’n spookhuis willen wonen.
Kasteel Eerde Ommen.
Als je vanuit Ommen richting Den Ham gaat, rij je door een prachtig natuurgebied. Aan de rechterkant zie je dan een bordje met een aanduiding dat er over enkele honderden meters een kasteel staat aan de rechterzijde. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik reed de weg in waar ik aan het begin stond van een lange oprijlaan met aan het eind een gigantisch bouwwerk. Natuurlijk beginnen de fotohormonen door je strot te gieren en onbewust gaf ik wat gas bij. Gebiologeerd door het bouwwerk let je niet op de weg en werd mijn arme Dafje gelanceerd over een onzichtbare drempel in de weg. Aangekomen aan het eind van de oprijlaan wachtte een tweede ontgoocheling, een groot hek ervoor en 365 dagen per jaar gesloten voor publiek. Natuurlijk had ik een telelens bij me en ook de omgeving waar ik in een volgend item één & ander van laat zien maakte veel goed. Je kan hier heerlijk wandelen in de wijde omgeving.
Hoewel er ook al voor die tijd een kasteel stond waar een echt roofriddersnest gezeten was, is het kasteel in z’n huidige versie in 1715 gebouwd. Sinds 1982 is het langoed met omliggende grond in bezit van de vereniging natuurmonumenten die het verhuurd aan ‘de internationale school’. Een kostschool dus voor rijkeluiskinderen van allerlei nationaliteiten en is de enige die nog in Nederland voorkomt.
Indrukwekkend GROOT.
Het kasteel met een stukje brug over de slotgracht.
Na een wandeling om de gracht heb je ook nog uitzicht op de achterkant van het Kasteel.
Voor opnames van de slotgracht en de muren kon ik de groothoek gebruiken.
Opname langs de kasteelmuur, let ook op de begroeing van de muur.
Op de vorige foto kan je heel klein de bos dotterbloemen zien in de hoek tegen de slootrand. Vanuit die positie heb ik deze foto gemaakt. Deze foto is gemaakt als HDR.
Megagrote zwarte poedels.
Achter het plaatselijke hertenkampje in Staphorst is een stukje weiland gelegen dat zich op een afstandje van de doorgaande weg bevindt. Het was me al enkele keren opgevallen dat er een kudde vreemdsoortige dieren in rondwandelde, en nieuwsgierig als ik ben heb ik de stoute schoenen maar eens aangetrokken en er op een avond heen getogen. Je weet dus echt niet wat je ziet bij het aanschouwen van deze beesten en je begint koortsachtig alle mogelijkheden na te lopen. Zouden het beren zijn ? Ook de gedachte aan genetisch gemanipuleerde poedels kwam bovendrijven, al vraag ik me af wie je gelukkig kan maken met zo’n uit de kluiten gewassen teddybeer.
Een omstander wist me te vertellen dat het hier om een rund gaat, het Galloway rund om precies te zijn. Bij rundvee denk ik al gauw aan die sullige Nederlandse melkveemeiden. Je weet wel, van die sloeries die niets liever doen dan een beetje in hun eigen verse warme stront liggen rollebollen, terwijl deze beesten kunnen concureren met mijn geliefde Schotse Hooglanders. Ze stinken niet, ze zijn mooi schoon en dragen een fleurig permanentje. Zelfs hun vlees bevat omega III vetzuren, vis eten is dus niet meer nodig. Ook de stieren begroeten je met een vriendelijk knikje. Met Nederlanse stieren had ik als snotneus al slechte ervaringen. Zo ging ik regelmatig vissen in een kolkje, gelegen temidden van weilanden waar koeien stonden te grazen. Die stomme beesten zijn hondsnieuwsgierig en iedere opdringerige koe kreeg van mij een ferme tik met m’n schepnet. Bij de eerste mep ging het al mis toen het beest woedend begon te snuiven. bij het inspekteren van de onderkant van het beest zag ik het al en er zat niets anders op dan met m’n hengeluitrusting te rennen voor m’n leven. M’n wilde vlucht eindigde in een diepe sloot.
Ondanks het voordeel van het warme avondlicht zijn het moeilijke onderwerpen voor je camera. Gelukkig waren enkele poedels wel genegen voor een shoot zodat ik toch nog enkele foto’s van ze kan laten zien.
Met pijn in het hart nam ik afscheid van m’n zwarte vriendjes en onderling zijn er hechte banden gesmeedt. Ook de poedels namen juichend en springend afscheid van die knakker met z’n zwarte flitsdoos.
Ontzettend jammer dat de kwaliteit van de laatste foto niet geweldig is (niet scherp op de kop en rechts te weinig ruimte) maar voor mij typisch een foto die vanwege het moment toch van grote waarde is voor mij.
Even steigeren voor Henk
Landgoed ’t Laer in Ommen.
Een weekje terug, 3 april heb ik een bezoekje gebracht aan dit prachtige landhuis in Ommen, een idyllisch dorpje aan de vecht en omgeven door prachtige natuur. Deze havezathe is gebouwd in de 17e eeuw en is tegenwoordg te reserveren voor feestjes en partijtjes.
Dit soort bouwerken zijn een lust voor m’n camera en ook hier valt me weer op hoe prachtig men vroeger kon bouwen.
Hier heb ik het huis gefotografeerd met de prachtige ronde tuin op de voorgrond en ook hier komt een groothoek objectief mooi tot z’n recht.
Deze foto is vrijwel identiek aan de vorige met als verschil dat dit een HDR (high dynamic range) is, een foto die is samengesteld uit drie RAW foto’s met verschillende belichtingen en vanaf statief zijn gemaakt. Oordeel zelf wat je mooier vindt.
Foto van de achterkant van het pand Het licht van de laagstaande zon geeft weer net wat extra’s en tovert lange schaduwen uit de paaltje. De slimme fotograaf vraagt zich vast af waar mijn schaduw gebleven is. De camera heb ik hier op statief staan en de zelfonspanner op 10 sec, wegrennen dus. De schaduw van het statief heb ik weggekloond.
In de tuinen staat ook nog een prachtig authentiek prieel.
Deze van iets meer afstand gemaakt en wederom als HDR.
Het landgoed is gelegen in het Laerbos, een prachtig stukje natuurgebied met mooie wandelpaden, lanen, slootjes en bruggetjes.
The sun goes down.
De verlichte boom.
Only fishes make waves.
Alle eendjes…..
Bijna onder.
Onheilspellend.
( Oudje van vorig jaar ) Kim & aanstaande schoonzoon.
Classic meets Pop.
Henk's Fotospace 