Buien met hagel, onweer en windstoten

.

In alle weerjournaals werd er gisteren voor gewaarschuwd, maar

voor een beetje wandelaar is dat geen  reden  om thuis te blijven.

En zo tegen een uur of 6 tegen de avond sta je aan het eind van

de Leidijk bij de windmolens waar een waterig zonnetje

zich begint te verschuilen achter

naderend onheil

.

~

.

.

Zo’n 3 kwartier later sta je op de rijbaan van de Gorterlaan

het opengebarsten firmament te inspecteren terwijl het

water uit je onderbroek sijpelt

.

~

.

En met nog maar 2 km te gaan

is een naderende inktzwarte lucht wederom te snel

voor mij en krijg je nog zo grofweg een paar kilo hagel over

je vege lijf aleer je de voordeur achter je dicht mag trekken.

.

.

~

.

Bliksems nog an toe

.

Onweer boven de A28

.

een combinatie  van opgewekte energie

en energie die spontaan uit de lucht valt

.

.

.

.

Wonen aan het water

.

dat wil toch iedereen

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Bliksems nog an toe

.

En opnieuw  was het rattenplasje  achter de huisartsenpost

het decor voor fotografie.  Ditmaal gisteravond tijdens het

naderend onweer. Het zag er hoopvol uit maar uiteindelijk

sloeg het onweer linksaf en daar sta je weer eens voor

paal met je camera in de aanslag. Uiteindelijk

kreeg ik toch nog een vurig

knipoogje

.

fotograferen met flits

.

.

.

.

 

… Onheil boven de Belterwiede …

.

Fotograferen tijdens onweer heb ik eigenlijk nog nooit bewust gedaan.

afgelopen dinsdag was dan ook de kans van m’n leven met weersvoorspellingen

over zwaar onweer, hagel en rukwinden tot 120 km/u. Ongeveer 20.30 uur was ik bij de

‘’Stille Belter’’ aangekomen en veel viel er nog niet te beleven, maar dat veranderde snel toen

de lucht aan begon te zwellen en de eerste flitsen zich aankondigden die door enkele badgasten met

gejuich werden ontvangen Tijd dus om je camera op statief te zetten en wachten op het naderend onweer.

Tegen 9.45 uur was het zo goed als donker en begon het spannend te worden, maar voordat het onweer in alle hevigheid

losbarstte begon de wind op te steken, en niet zo’n beetje ook. In een mum van tijd was het bladstille meer omgetoverd tot

een woeste watermassa en diende de eerste regen zich aan. De camera met statief kon ik door de rukwinden niet meer verankeren

en ook een plastic zak om m’n toestel tegen de regen te beschermen had ik niet bij me. Toch heb ik voor die tijd nog een zielig bliksempje

kunnen pakken, te ver weg om de hemel in vuur & vlam te zetten maar was zeker spectaculair geweest als deze goed door de wolken knalde.

Ik weet nu in ieder geval hoe ik m’n camera moet instellen en heb ook de smaak van  onweersfotografie te pakken gekregen.

Kwestie van wachten op een herkansing en dan maar hopen dat het onweer dichtbij genoeg

kan komen voordat dit soort rukwinden arriveren.

.

!

! !

!

.

.

!

! !

!

.

.

!

! !

!

.

.

!

! !

!

.

.

!

! !

!

.