Schipper mag ik overvaren ?

 

Leuk hé, die pontjes. Who pays the ferryman ?. Geweldig speelgoed voor de kids en natuurlijk heb ik mezelf ook stiekem een keertje naar de overkant gesleurd. Met m’n opgekrulde broekspijpen was ik weer eventjes terug in de tijd met een lapje voor ‘t oog en een Lorre op je schouder. Die broekspijpen had ik niet voor de kat z’n viool omhooggedraaid want voor deze foto’s moest ik toch echt het ruime sop in met camera en statief. Altijd weer een zeker risico, vooral met die grote vissen die ik hier heb zien springen op het water. Stel dat zo’n karper even niet oplet en met z’n suffe kop tegen een poot van m’n statief aanzwemt. Moet er toch niet aan denken dat je platform zomaar ineens slagzij maakt.

 

 Zit hier helemaal uit m’n dakkie te gaan want deze plaat is foto van de week geworden bij dfoto.nl en dat vindt ik toch wel een hele eer.

http://www.dfoto.nl/detail-foto-102509.htm

 

 

Niet alleen de honden zijn aangelijnd.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Oeps, wat is dit nou ? Een vette HDR. Als de camera toch op het statief staat kan je de camera op de bracketingstand zetten en kan je drie foto’s schieten met verschillende belichtingen die je met behulp van een stukje software samenvoegd tot een HDR (high dynamic range) In dit geval was dat helemaal niet nodig maar ik wilde maar even laten zien wat voor gekke fratsen je ermee kan uithalen. Niet echt mijn smaak overigens en gebruik het eigenlijk alleen als er sprake is van niet te overbruggen contrasten en ook dan heb je lang niet altijd controle over het eindresultaat.

 

 

 

 

Deze zuidkoreaanse zachtboerende kaalkontige warhoofdbaviaan bleef maar maar zeuren om m’n laatste banaantje.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De Reeststouwe.

Als je binnendoor van Staphorst naar Meppel gaat via de Reggerweg heb je op ongeveer tweehonderd meter voor het bruggetje over de Reest een afslag naar links, de reeststouwe die daar begint als een zandpad. Daar ben ik vorige week met m’n camera op een avond neergestreken tot de zon geheel onder was. Vooral erg veel geexperimenteerd met instellingen van de camera en met het maken van composities. Zo kan je een simpele dode boom zoals hieronder vanuit veschillende hoeken en standpunten fotograferen en iedere keer weer heb je verschillende resultaten. Vooral bij gebruik van een groothoeklens.

 

Het effect van zure regen ?

 

 

 

Lange schaduwen op drassige gronden

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dezelfde foto als de vorige maar heftig bewerkt om de illusie van een maanverlicht landschap te wekken. Dit soort bewerkingen zijn absoluut niet mijn ding maar eigenlijk best wel grappig om eens digitaal te kliederen met een foto. Veel fotografen maken soms digitale kunstwerken van totaal mislukte foto’s waarbij de essentie van het fotograferen dus van ondergeschikt belang is. Nogmaals niets voor mij maar leuk om eens mee te experimenteren.

 

 

De zwevende kei van Dalfsen.

 

Een gigantisch brok beton waar je makkelijk met twintig man onder kan schuilen, als je tenminste niet zo dom bent om onder het gat te gaan staan. Dit enorme kunstwerk staat net buiten dalfsen op een glooiing vlakbij het station en is in 2000 gebouwd door Bas Maters. Hijzelf noemt zijn creatie een oerding: een enorme zwerfkei die balanceert op een scheef staand zuilelement, zoals dat, gezien wordt in ruïnes uit de oudheid. Dit ding is gebouwd op een stalen constructie die maar liefst 17 meter in de grond zit. Dat is geen overbodige luxe want deze kei weegt maar liefst dertig ton.

Jammer dat de lucht niet echt meewerkte want ik denk dat dit gevaarte een extra dimensie krijgt bij een dreigende onweerslucht. Ook een diepblauwe lucht met schapenwolken zou het prima doen voor de foto. Bij donker wordt het gevaarte verlicht door een aantal spots vanuit de grond. Zeker een reden om het later nog eens te proberen.

 

 

 

 

 

 

 

Een huis op je rug.

 

Na de dolle kunsten van m’n acrobaten op een glas heb ik ze ook nog even laten poseren in een wat meer natuurlijker omgeving. Eigenlijk zijn het heel interessante beestje om eens goed te bekijken, vooral hun manier van voortbewegen is toch wel bijzonder. Ze glijden als het ware op hun eigen slijm en daar hebben ze meer dan genoeg van. Het schijnt zo te zijn dat hun slijm van substantie verandert al ze moeten klimmen, het wordt dan taaier zodat ze niet weer terug glijden. Je vindt ze vooral onder rottende vegetatie die ze trouwens ook eten. Echte opruimers dus. Ook dooie wormen staan op hun menu. Na een flinke regenbui of andere natte omstandigheden komen ze helemaal tot leven. Ook bijzonder vindt ik hun voelsprieten, eigenlijk zijn het geen voelsprieten maar ogen. Toch kunnen lang niet alle slakken zien maar hebben op hun sprieten receptoren waarmee ze geuren kunnen waarnemen. Grappig om te zien hoe ze hun tentakels helemaal intrekken als je ze aantikt en al even leuk hoe hun telescopen even later weer helemaal uitschuiven.

Slakken zijn tweeslachtig, oftewel hermafrodiet, en tijdens de paring bevruchten ze elkaar. Kwestie van geven en nemen dus.

Toch kunnen die beestje ook lastig zijn, met name in de groentetuin waar ze zich massaal tegoed kunnen doen aan de kooltjes. Wie graag slakken uit de  tuin wil houden kan het beste houtkrullen of schaafsel in de tuin strooien. Ook as uit de houtkachel schijnt goed te helpen tegen een allesvernietigend slakkenleger.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De laatste mast.

Knetterende knetterkabels ?                 Hoogspanning Levensgevaar !!!!

Duizelig /

/ Stairway to heaven

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Glaasje op, laat je glijden.

Laatst las ik in een item van een spacemaatje en artikel over snelle slakken. Voor mij een uitdaging om een recordje te verbeteren. Nathalie Naaktslak  (op de bovenste foto) vestigde een absoluut snelheidsrecord door binnen twintig seconden een nat glas met een omtrek van ongeveer vijfentwintig centimeter rond te glijden. Kan een centimetertje meer of minder zijn maar je moet niet op alle slakken zout leggen. Nathalie was was blij met haar prestatie en zat te glimmen van trots. Nathalie is eindelijk overtuigd dat de aarde rond is en voor mij is een vergelijk met een slak niet langer een belediging.

Voor wie wil weten hoe je dit maakt ?  Je zet gewoon een slak op een nat glas en houd het glas tegen een grauwe lucht omhoog om een diffuus licht te creëren. Zet de flitser op minimale flitskracht om een tegenflits te geven. Doe je dat niet dan krijg je alleen het silhouet van de slak te zien.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De molen en het theehuis

 

Afgelopen donderdagavond was ik met mooi weer een stukje fietsen in de omgeving waarbij ik ook door Meppel kwam. De camera gaat vaak wel mee in een tas achterop de fiets voor geval ik iets tegenkom dat me de moeite waard lijkt voor een foto. De meppeler molen heb ik al vaker vastgelegd maar altijd met een reguliere lens op de camera. Eventjes proberen of er iets leuks van valt te maken met de groothoek. Nadeel is wel dat het avondlicht rond deze tijd van het jaar niet zo mooi is, en al zeker niet met een staalharde blauwe lucht.

 

 

 

 

Bij omzetting naar zwart/wit moet je altijd een beetje aan de contrasten trekken anders krijg je een grauwe foto krijgt met grijswaarden. Ook hier heb ik me uitgeleefd met het groothoek objectief.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het theehuisje heb ik ook al eens op beeld proberen te krijgen maar met 24mm objectief had ik nooit ruimte genoeg om deze grote paddestoel in z’n geheel te platen vanaf de voorkant, omdat er bomen vlak voor staan. Met de groothoek lukt het dus wel. Het is met zo’n lens wel veel lastiger om het huisje er netjes op te krijgen zonder vertekening en bij het maken van een compositie ging het weer eens helemaal mis. Er moet intensief en scherp getuurd worden door de zoeker, stapje vooruit, stapje opzij en stapje achteruit. En dan vergeet je die schuine boom achter je. En daar ga je dan languit achterover, camera met een pittig geprijsd lensje erop vliegt door de lucht en een lap vel van m’n onderarm. Camera’s blijken sterker te zijn dan je denkt, mijn toestel heeft al heel wat meegemaakt en ook deze valparij heeft ie weer overleefd. Wonder boven wonder bleef het glas van de lens ook gespaard. Weer een duidelijk bewijs dat veel fotografen vanachter hun camera alle voorzichtigheid uit het oog verliezen. Ik denk dat ik m’n camera dan ook maar niet meeneem tijdens het bergbeklimmen, zie mezelf zo een ravijn inwandelen.

 

 

 

 

Op verzoek voor Peetje de kleurenversie.

 

 

sluipfotografie.

In tegenstelling tot de smeerlapjes uit m’n vorige item zijn deze beestjes zeer mensvriendelijk, er hoeft hier dus niet gemept te worden, en daarbij vindt ik ze ook nog eens prachtig om door een vergrootglas te bekijken. Neem alleen maar eens de struktuur van de vleugels van een Libel, gewoon ragfijn. Verder tref je de meest exotische kleuren en tinten aan. Heel wat fotografen zijn helemaal verslingerd aan macro fotografie, zelf doe ik dit maar af en toe en iedere keer dat ik met macro uitrusting er op uit trek loopt m’n bloeddruk hoog op van de ergernis van al die ‘bijna’ momenten en foto’s die net niet retescherp zijn. Ook kost het veel inspanning en concentratie omdat je iedere keer weer uiterst behoedzaam moet naderen. Voor een close up van een libel heb je toch al gauw tot op zo’n halve meter nodig, en voor een vliegje moet je tot op ongeveer twintig centimeter naderen. Zo ben ik al blij als ik na een paar uurtjes rondsluipen zo’n vijf opnames heb die de moeite waard zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Show no mercy.

 

Henk is dol op de diertjes, de miertjes en de piertjes, maar als ik deze op arm of been aantref gaat er even flink gemept worden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kunstmatige natuur.

Wat me de laatste tijd opvalt is dat je overal steeds meer van die kleine kunstmatige stukjes natuur aantreft. Gewoon tussen de akkers een vennetje met allerlei ongerepte vegetatie. Natuurbeheer is er maar druk mee geweest. Binnen de kortste tijd krioelt het er ook van de insekten, vooral een aantal libellensoorten komen er in grote aantallen voor. Ook ganzen en reigers vinden er een prima leefomgeving. Voor mij een leuk stekkie om af en toe eens wat insekten met de macro vast te leggen. Afgelopen zondagavond ben ik hier even met de groothoek bezig geweest om het gebied even op de plaat te zetten