My Little Pony I

‘My little pony’ was ooit een rage onder de kinderen. Je weet wel, van die stupide plastic paardjes met een opwindmechanisme. Als je dat ding dan opwondt begon het harige staartje rond te slingeren. Wie verzint er nou zoiets achterlijks. We hebben ooit eens zo’n stukje speelgoed meegenomen naar een manége en in de kantine dat ding op de bar gezet en continue dat staartje laten rondslingeren tijdens het drinken van een aantal versnaperingen. Je wil niet weten hoe geirriteerd de gemiddelde paardofiel je daarmee kan krijgen. Als je dan ook nog het woord ‘KNOL’ in de mond neemt zijn de rapen echt gaar.

Nee hoor, my little pony’s zijn gewoon van vlees & bloed. Ik kom regelmatig langs een weiland waar van die kleine knolletjes staan te grazen en een tijdje terug zag ik dat ze alle drie een veulentje  hadden. Vermakelijk om te zien hoe deze minipaardjes elkaar achterna kunnen rennen, zelfs de moeders trekken wel eens een sprintje met ze mee. Tijd dus om deze viervoeters eens op de kiek te zetten.

Na het voeren van een goed gesprek over pony’s & veulens en het samen eten van enkele boterhammen met paardenrookvlees werd het tijd om maar eens over de reling te stappen. Voor de zekerheid bleef ik maar een beetje uit de buurt van de achterkanten van de moeders want ook een schop van zo’n klein mormel kan goed aankomen en ook een jeugdherinnering aan een stevige beet van zo’n beest in m’n voet kwam even bovendrijven. Onze ontmoeting verliep echter in goede harmonie en ik heb een flink aantal platen kunnen schieten die ik in twee items zal laten zien. In deze serie leg ik even de nadruk op een prachtige witte pony, in de andere zal ik meer laten zien van de rest van de levende have.

 

 

Zwiepen met je staart als een echte ‘my little pony’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik doe het je nog één keer voor Henk

 

 

 

 

Zo moet je grazen

 

 

 

 

Met je snuit in ‘t groene gras.

 

 

 

 

Harig Hoedje

 

 

 

 

Kijk eens diep in mijn linkeroog

 

 

 

 

Rechteroog is ook goed.

 

 

 

 

Me and the kids

 

 

Bijna te water.

Vorige week heb ik mijn Schotse vrienden uit Avereest sinds lange tijd weer eens met een bezoekje vereerd. Het was een hartelijk weerzien en oude herinneringen werden opgehaald. In tegenstelling tot dat altijd vuile en naar stront stinkende Nederlandse melkvee gaan m’n Schotse maatjes regelmatig in bad. probleem is echter wel dat ze nogal op hun privacy gesteld zijn. Een grote droom van mij is een fotoshoot met een stelletje badderende Schotse Hooglanders, en nu wil het geval dat ik ze aantrof in de direkte nabijheid van een vennetje. Op zo’n moment is het niet eenvoudig om je gierende fotohormonen in bedwang te houden en er doemden beelden voor me op van deze roodhuiden al badend in bladstil water tegen een sfeervolle zonsondergang met fraaie spiegelingen op het wateroppervlak. Om mij te treiteren bleven ze bijna een uur rondom het vennetje staan grazen, maar niemand die een poot in het water stak. Ik heb ze op m’n blote knieén gesmeekt en heb zelfs m’n broek uitgetrokken en tot aan m’n middel het water ingelopen om te demonstreren dat het water absoluut niet koud was. Ik stond intussen wel dusdanig te bibberen dat ik geen scherpe foto meer kon maken. Dat hadden ze volgens mij drommels goed in de gaten want de dames & heer waren niet te vermurwen. Nou ja, volgende keer beter.

 

 

Lekker met het zonnetje op je achterwerk.

 

 

 

 

De grazige weiden.

 

 

 

 

Doet ie ‘t, of doet ie ’t niet !!

 

 

 

 

Dus niet.

 

 

 

 

In ieder geval een spiegeling.

 

 

 

 

We gaan na het eten in bad Henk !! ( Ja leuk hé, als je vierentwintig uur per dag eet )

 

 

 

 

Oeps, snel eruit voordat die vent me ziet.

 

 

 

 

Een vers gewassen kontje ruikt niet verkeerd, toch ?

 

 

 

 

Uitkijken Henk.

 

 

 

Tellertje op hol.

Sinds maandagmorgen is het bezoek aan m’n space flink toegenomen. Je kan het aantal hits van dag tot dag volgen via de optie ‘statistieken’ Van daaruit kon ik dus zien dat weblog/Staphorst een linkje naar mijn space had gepubliceerd naar aanleiding van mijn onlangs geplaatste item ‘Hutje op de hei’

Altijd leuk natuurlijk als je weblog wat meer bezoekers gaat trekken uit deze regio en op deze wijze wil ik iedereen bedanken die de moeite heeft genomen om door te klikken naar m’n fotospace. Ook even een bedankje naar René Admiraal voor het plaatsen van de link op zijn weblog.

Wie geinteresseerd is in wat er in Staphorst en omgeving allemaal reilt & zeilt kan eens een kijkje nemen op Weblog Staphorst.

http://www.reneadmiraal.nl/weblog-staphorst/

 

 

Laagbouw in het Staphorsterveld

 

Middagje Macro.

Vorige week had ik een middagje vrij genomen voor een poging om enkele insekten voor de lens te krijgen. Zal je altijd zo zien dat op de plaats van bestemming de wind begint op te steken, en een klein bewegingkje van een takje ziet er door de zoeker van je camera al snel uit als een wervelwind. Even later verdween de zon, ook een ramp dus. Ik gebruik niet graag een flitser omdat je dat vaak direkt ziet doordat de kleuren en het licht op je onderwerp zo hard worden maar je moet je lens toch behoorlijk dichtknijpen want bij een open diafragma van F2.8 krijg je wel lekker veel licht in je lens maar is de scherpte nog geen millimeter diep en is het zo goed als onmogelijk om te fotograferen. Meestal gebruik ik minimaal F11 en dan is de zon je grootste vriend. Even later viel er een stevige bui en daar sta je dan onder de bomen terwijl de rupsjes zich in m’n nek lieten zakken. Gelukkig klaarde het even later op, ging de zon weer schijnen en de wind weer liggen.

Echt macro met spiegelreflex en een 100mm macro objectief is niet makkelijk. Macro staat & valt met scherpte. Je kan nog zo mooie compositie maken en het licht mag fraai zijn maar als je onderwerp niet hagelscherp is mis je detail, en dat wil je nou juist zo graag zien bij die kleine friemelbeestjes. Die scherpte mis ik ook nog wel eens. Eigenlijk is mijn camera minder geschikt voor macro en telewerk. Dat heeft te maken met de afmeting van de sensor van m’n toestel die een grotere uitsnede van een foto laat zien dan bij de meeste toestellen. Een telelens van 300mm is bij mijn toestel ook echt 300 mm. Bij de meeste toestellen mag je die lengte met 1,6 vermenigvuldigen waardoor 300mm zich gedraagt als 480mm. De brandpuntsafstand wordt echter niet groter maar de uitsnede op de sensor is kleiner. Dus een vliegje zal bij mijn camera op gelijke afstand tot het insekt op mijn camera kleiner worden afgebeeld dan bij een camera met een kleinere sensor. Meestal heb ik dan ook enkele tussenringen tussen de lens en camera bevestigd waardoor de brandpuntsafstand weer langer wordt en een onderwerp weer groter wordt afgebeeld maar dat betekent dan ook weer dat de scherptediepte, Het gebied dus wat scherp word afgebeeld weer korter word, wat betekent dat ik de diafragmawaarde verder moet vergroten om het verlies van scherptediepte te compenseren maar wat tevens betekent dat er ook weer minder licht in de lens valt waardoor de sluittijd weer langer wordt en daardoor ook de kans op bewegingsonscherpte vergroot

Misschien een saai technisch verhaal maar macro is de laatste tijd geweldig populair geworden, dus misschien wel interessant om te weten dat macrofotografie heel anders in z’n werk gaat met spiegelreflex dan met een compactcamera. Met een compactcamera kan je veel eenvoudiger scherpstellen omdat de scherptediepte, het gebied dus waarop de camera scherp stelt veel groter is.  Hartstikke prettig zal je zeggen maar het betekent ook dat je de achtergrond nauwelijks kunt vervagen waardoor de aandacht altijd van het onderwerp wordt afgeleid door een storende achtergrond. Bij spiegelreflex met macro objectief is het de kunst om datgene scherp te krijgen wat je graag scherp wilt zien. Een vaste trillingsvrije hand is daarbij van groot voordeel.

Het fotograferen van vooral gevleugelde insekten vergt veel geduld. Je moet je onderwerp heel voorzichtig benaderen. Dan moet je een mooie compositie proberen te maken, belichting instellen, kijken of je sluittijd niet te lang wordt en zonodig iso waarde of diafragma bijstellen. En als je dan eindelijk scherp gesteld staat en gereed bent voor het moment supréme is de vogel gevlogen. Dan is het wel handig dat je de instellingen van je camera blindelings weet te vinden zodat je snel gereed kan zijn voor de opname.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dotjes Tussen De Dottertjes.

 

In de omgeving van Zuidwolde zag ik vanuit de auto een weiland helemaal geel van de bloemekes en afgebakend door een dichte bomenhaag. In de wei liepen enkele enorme roodbonte koeien met hun kalfjes en nog wat éénjarig kroost. De combinatie van het gele bloemenveld met de roodhuiden deed me besluiten om te stoppen en even een kijkje te nemen. Bij het nabij beschouwen van deze grote dames met die enorme satéprikkers op hun koppen kwam er toch even een onaangename associatie met mijn aanvaring van vorige week met een Ram bovendrijven. Er liepen tenslotte wel kalfjes bij. Nadat ik tien keer tegen mezelf had gezegd dat het maar simpele koeien zijn ben ik toch maar over het prikkeldraad gestapt. Altijd wer leuk dat typische koeiengedrag, even de kat uit de boom kijken en dan met z’n allen in een kringetje om me heen en lekker dom kijken. Iemand enig idee onder welk ras deze dieren vallen ?

 

 

Rooie vleesberg in gele salade.

 

 

 

 

 

Oma wat heb je grote horens.

 

 

 

 

En oma, wat heb je een grote neus.

 

 

 

 

Wat moe moeee moeeeei nou joh.

 

 

 

 

 

Je kijkt

 

 

 

 

En je kijkt.

 

 

 

 

En je blijft maar een beetje dom van je afkijken.

 

 

 

 

Kijk Henk, dit is m’n jongste zoon.

 

 

 

 

Heb al een flinke slokdarm, toch ?

 

 

 

 

Altijd weer lachen als ik een golfbal inslik.

 

 

 

 

Tot ziens maar weer Henk.

 

 

 

Hutje Op De Hei.

 

Overal zie je ze eigenlijk wel staan in de weilanden, van die verveloze brakkige bouwseltjes. Soms gebruikt als onderdak voor de dieren die er grazen, soms ook als schuurtjes gevuld met materialen en gereedschappen voor de boer, en soms vraag ik me echt af wat de bedoeling van zo’n schuurtje kan zijn zoals op de foto hieronder. Ik zou er tijdens een regenachtige nacht in ieder geval niet graag in willen slapen. Als fotograaf vindt ik ze vaak wel interessant. Soms kan je er erg leuke composities mee maken en probeer ik eruit te halen wat erin zit.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Fjordenpaarden.

 

Tijdens een fietstochtje in de omgeving kwam ik langs een weiland waarin twee Fjordenpaarden stonden te grazen. Prachtige dieren met hun korte stugge manen. Het Fjordenpaard vindt z’n oorsprong in Noorwegen. De paarden werden daar gebruikt in de bosbouw voor het verslepen van hout. Ook werden ze gebruikt als lastdier en ze laten zich ook makkelijk voor een rijtuigje spannen. Het zijn dus echte krachtpatsertjes en daarbij ook nog eens vreselijk lief zoals ik gemerkt heb. Ze kwamen in looppas op me af rennen en na een hartelijke kennismaking gingen ze gewoon verder met grazen.

Een beetje vreemd keek ik op toen ik merkte dat er ook nog een Ram door het weiland liep te banjeren. Ik zat op m’n hurken voor de paarden, wachtend op een mooi shot toen het stomme beest tegen me aan kwam staan en nadat ik overeind kwam ging het mis. Het beest nam een aanloop en voor ik in de gaten had wat ‘ie van plan was kreeg ik een beuk van z’n betonnen kop tegen m’n heup. Je schrikt je helemaal lens en ik verkocht ‘m een flinke schop waarop het malle beest nog veel linker werd. Ik heb maar snel eieren voor m’n geld gekozen en maakt dat ik het weiland uitkwam. Ook de paarden leken overstuur want ook zij maakten dat ze weg kwamen. Na enkele foto’s einde van de pret dus.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Drie Weekjes.

Wat zijn ze nog minuscuul klein als kittens nog maar drie weken oud zijn. Afgelopen zondag was ik in de gelegenheid om even snel een fotoshoot te doen met deze kleintjes. Dat moest wel binnenshuis gebeuren en dat valt dus niet mee als er niet echt voldoende licht aanwezig is. Temeer omdat de katjes nog zo klein zijn en ongeveer net zo zaten te bibberen als prins Bernhard in z’n laatste jaren. Met sluittijden van gemiddeld 1/50 sec is het dan ook zo goed als onmogelijk om haarscherpe opnames te maken. Toch vindt ik dat de foto’s van dermate knuffelgehalte zijn dat ik ze toch wilde plaatsen. Op een gegeven moment begonnen ze flink te piepen om mama, Tijd dus om te stoppen waarna het kattengezinnetje weer herenigt kon worden.

Over enkele weken als ze wat groter zijn proberen we het buitenshuis nog eens. 

 

Moeilijk hoor om je kop overeind te houden als je nog zo klein bent.

 

 

 

 

Toch nog even oogcontact.

 

 

 

 

 

Kijkglas moet vol zijn.

 

 

 

 

 

De aarde is plat.

 

 

 

 

Troost zoeken bij elkaar.

 

 

Zandwinning II  The lake.

 

Bij een zandwingebied hoort natuurlijk ook een zandput in de vorm van een grote plas waar het zand uit gewonnen wordt. Niet alleen de zonsondergang was perfekt, maar ook de wolken en de weggevallen wind. Een groot meer en zo vlak als een spiegel, helemaal geweldig. bij het naderen van de oever verschenen een paar flinke draaikolken aan de oppervlakte die duidelijk maakten dat er megagrote karpers in deze plas zwemmen. Ik vis al heel wat jaren niet meer maar op dat moment zou ik er weer zin aan gaan krijgen. Ik heb bij dit water iets meer dan een uurtje doorgebracht tot de zon zo goed als onder was en steeds veranderde de lucht van sfeer, zodat je wel kan blijven fotograferen. Wie hier niet tot rust komt moet wel flink dolgedraaid zijn.

Eigenlijk zou je in de vakantie best met een een aantal spacevriendjes hier je tent kunnen opzetten en een weekje lekker kunnen luieren. ‘S morgens met z’n allen een flinke duik in het drijfzand voor de broodnodige beweging, overdag wat luieren aan het strand, en ’s avonds genieten van de belabberde klanken uit m’n gitaar bij het kampvuur waarbij je tevens de Meppeler muggen op een afstand houdt. Het leven hoeft hier niet duur te zijn als je van zandgebak en zelfgevangen vis uit het meer houdt.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Zandwinning I  The Dutch Mountains.

Afgelopen zaterdag heb ik een Zandwingebied in Meppel met een bezoekje vereerd. De hekken om het gebied deden mij vermoeden dat ik niet helemaal welkom was op deze lokatie en de waarschuwingsbordjes met angstig spartelende mannetjes erop maakte me duidelijk dat een nietsvermoedende burger met drijfzand geconfronteerd kan worden. Maar een telefoon en een statief en koelbloedigheid zijn natuurlijk levensreddende factoren in een dergelijke gevaarlijke situatie. Ik heb natuurlijk geen verstand van drijfzand maar de natte grond als op onderstaande foto leek mij niet vertrouwd om te betreden. Deze foto heb ik vanaf statief gemaakt, pal boven de grond. Wel weer makkelijk dat je je driepoot zo makkelijk een eindje de grond in kan drukken. Het was overigens een bijzonder schouwspel zoals het water uit deze berg zand sijpelde. Ook de grillige strukturen in de bovenste lagen van de zandheuvels wekken de illusie dat je je in de Grand Canyon bevindt. De zonsondergang en het wolkendek was ook bijzonder fraai. Kortom, alle ingedienten voor het opjagen van m’n fotohormonen waren volop aanwezig.

 

De huilende berg

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Grand Canyon

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De onneembare vesting

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Karteltjes & Randjes

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sunset in the mountains