Flitsende Lelie’s.
Deze lelie’s staan bij mij in de achtertuin te bloeien waarvan ik de bovenste foto alweer zo’n twee weken geleden gemaakt heb toen alles nog in de knop zat. Mooi dicht bij huis dus en daardoor ook in de gelegenheid om er eens flink mee te experimenteren. Bij deze foto’s heb ik de flitser op afstand gebruikt door middel van een kabeltje tussen de flitsschoen en de flitser. Dit kabeltje is ongeveer anderhalve meter lang en stelt me in de gelegenheid om een onderwerp vanaf verschillende hoeken in te flitsen. Dit flitsen moet overigens wel met minimale flitskracht worden gedaan. Als je te fel flitst worden de kleuren veel te hard en raken lichte delen overbelicht, dat vergt dus wel enig experimenteren. Als je de belichtingsmeter van je camera enkele stops lager zet krijg je een te donker belichte foto. Wanneer je je onderwerp dan vanaf de onderkant inflitst krijg je dus een donkere achtergrond waaruit je onderwerp oplicht.
Magnificent.
He’s Back Back Back Back.
Misvormde Koeien.
Korte dunne pootjes, lange nekken, uitstaande oren en hele dikke snuiten. Kortom, je weet niet wat je aantreft in dit weiland even buiten Staphorst. Je hoort wel vaker over het klonen van dieren of van perverse wetenschappelijke experimenten, maar wie had nou toch kunnen denken dat je dit soort taferelen zo dicht bij huis aantreft.
Flauwekul natuurlijk. Deze foto’s zijn met een 14mm groothoek genomen en dat is dan ook duidelijk te zien aan de vertekening in de foto’s. Vooral de foto’s vanaf de grond zien er extreem vertekend uit. Toch vindt ik het een leuk experiment om deze dieren met een dergelijke lens vast te leggen. Dat valt trouwens ook helemaal niet mee want een koe staat door de groothoek al gauw op een flinke afstand, maar twintig centimeter closer heb je de snuit in je lens zitten. Daar komt ook nog bij kijken dat deze jonkies erg speels zijn en enkele keren kreeg een koe die vlak voor me stond een fikse duw van een deugniet op de achtergrond. Als je dan languit op de grond ligt kan je niet snel wegkomen en hoewel het geen volwassen dieren zijn krijg ik niet graag zo’n beest over me heen.
Trillend op m’n benen.
Heey Klazina IV, wat vindt jij nou van zo’n kapsel ?
Tja, kweenie hoor. Ziet er wel belachelijk uit.
En wat heeft die vent een lange neus en een grote bek.
Naderend Onheil ?
Zondagmorgen 14 juni stond ik al op tijd naast m’n bed en was ik van plan om even naar het bos te gaan in de hoop wat ongedierte voor de macro te krijgen. De weerberichten leken echter niet zo positief en na effe checke op www.buienradar.nl sloeg m’n laatste hoop de bodem in. Dan maar eventjes snel op de fiets, kijken maar wat er voor je lens komt en hopen dat het nog even droog blijft.
Als echte weerfanaat ben ik dol op dit soort dreigende luchten. De toenemende wind geeft ook te kennen dat er één & ander in de lucht zit.
Uiteindelijk liep het met een sisser af en trokken de buien net ten zuiden van ons langs.
Orchidee Anders.
Deze orchidee had ik van m’n jongste dochter voor m’n verjaardag gekregen. Ik vindt ‘m natuurlijk hartstikke mooi maar ik ben niet zo goed met planten verzorgen. Vandaar dus dat ik ‘m even vereeuwig voor geval deze orchie het bijtje er bij neerlegt.
De foto’s heb ik gemaakt met het 100 mm macro objectief met een heel klein diafragma van f/29 met sluitijden van 1,3 tot 2,0 seconde. Daar heb je dus een statief bij nodig om een scherpe foto te maken. Ook het indrukken van de ontspanknop zal beweging van de camera veroorzaken. In dit geval heb ik de zelfontspanner gebruikt zodat enkele seconden na het indrukken van de ontspanknop de foto genomen wordt. Bij spiegelreflexcamera’s kan ook het opklappen van de spiegel van de camera trilling veroorzaken. Je kan in het menu van de meeste camera’s kiezen voor ‘spiegel opklappen activeren’ bij persoonlijke instellingen. Als je nu in combinatie met de zelfontspanner de ontspanknop indruk wordt de spiegel omhooggeklapt en enkele seconden later de foto genomen. Met deze methode kan je iedere vorm van trilling of beweging van je toestel voorkomen.
Normale belichting.
Bij deze opname heb ik de orchidee vanaf de achterkant bijgelicht met een ledlamp, maakt de belichting voor mijn gevoel spannender en de niet bijgelichte delen kleuriger.
Groter
Grootst.
De wijde wereld in II
Hierbij de foto’s van het andere katje dat zo mogelijk nog beweeglijker was dan z’n broertje. Ik krijg wel eens vragen over hoe ik bepaalde onderwerpen fotografeer en met welke instellingen ik dat doe. Voor degenen die dat interessant vinden leg ik dat hierbij uit. Het zal je dan in ieder geval duidelijk worden dat als je het optimale uit je toestel wil trekken je de camera uit die automaatstand moet halen en je moet verdiepen in een lastige materie. Ook voorgebakken instellingen zoals ‘zonsondergang, portret, nacht en landschap’ voldoen negen van de tien keer niet.
Met dit soort onderwerpen die zoveel bewegen is het van het grootste belang dat je de sluittijd kort houd om zoveel mogelijk bewegingsonscherpte te vermijden. in dit geval is tussen de 1/100 & 1/200 seconde voldoende.
M’n camera stel ik in op diafragmavoorkeuze en gebruik ik een groot diafragma (kleine waarde) van f5.6 omdat je bij een groot diafragma je sluittijd verkort en een korte scherptediepte creéert waardoor je oog het eerst naar datgene wat je scherp hebt gesteld wordt getrokken. Ook in & uitzoomen verklent of vergroot de scherptediepte. In dit geval word scherpgesteld op de ogen van de kat. Ook wordt met een groot diafragma de achtergrond vervaagd waardoor je een rustiger beeld krijgt en de aandacht nog sterker naar de delen die scherp zijn wordt getrokken. Dat scherpstellen gaat bij spiegelreflex natuurlijk stukken beter waarbij je met behulp van scherpstelpunten exact op een bepaalde lokatie kan scherpstellen.
Ook het omhoog zetten van de iso waarde helpt de sluittijd te verkorten. Bij de meeste foto’s heb ik een waarde van iso 200 gebruikt. Je kan de waarde natuurlijk nog veel hoger zetten waardoor de sluittijd nog korter wordt maar bij de meeste camera’s begint vanaf een waarde van iso 400 ruis op te treden. De foto oogt dan korrelig en je ziet overal minuscule vlekjes, vooral op grote kleurvlakken. In sommige gevallen heeft die ruis meerwaarde voor een foto maar dat is hier niet van toepassing.
Dit katje is donker van kleur, dat betekent dus wanneer je focust op een donker onderwerp dat er weinig licht teruggezonden wordt naar de lens. Als je de belichting van je onderwerp op de standaardwaarde laat staan, zal de sluittijd net zo lang duren totdat de gewenste hoeveelheid licht op de sensor bereikt is. Dat betekent dat het katje overbelicht wordt waardoor de lichte delen op de kop uitgebeten raken en alle detail verliezen. In geval van een donker getint onderwerp zoals het katje zet ik de belichtingsmeter één of twee streepjes (stop) lager waardoor de donkere tinten ook donker blijven en de lichte tinten niet overbelicht worden. Je verlengt tevens de sluittijd door iets onder te belichten.
En dan is er natuurlijk ook nog het aktiemoment dat soms maar een fraktie van een seconde duurt zoals op de foto hieronder waarbij het katje aan het sprietje ruikt. Je moet dan razendsnel een goede compositie bepalen, en daarin schiet de foto dan ook net tekort doordat ik een stukje van de oren mis.
Ruikertje.
Op de uitkijk.
Ooooow wat kijk ik scheel.
Stoïcijns.
En nou ga ik springen.
Hahaaaaaa moet je die vent achter die zwarte doos nou eens dom zien kijken.
De wijde wereld in I
Afgelopen weekend had ik twee logeetjs over de vloer. Twee van de drie katjes waar ik een item van plaatste toen ze drie weken oud waren http://henkjonkvorst.spaces.live.com/blog/cns!EA1966A131EF33B5!8441.entry De verschillen zijn nu goed te zien tussen drie & acht weken. Kleine druktemakers zijn het geworden die je huis ongeveer een half uur lang op de kop zetten en daarna een half uurtje slapen, en dat de gehele dag door. Met ware doodsverachting storten ze zich van tafels, stoelen en banken, spitten je bloempotten leeg, bijten ze in elkaars pootjes en staartjes maar bovenal maken ze mijn arme Kojak het leven zuur. Het arme dier schoot volledig in de stress en begon op een gegeven moment te grommen en te blazen, en tevens kwam z’n rug een halve meter omhoog. Tot m’n verbazing bliezen de kleintjes er ook vrolijk op los en passeerden ze Kojak op stramme pootjes en een hoog opgetrokken ruggetje, NO FEAR.
Zaterdagavond was ik met m’n dochter en de katjes naar een rustig zandpad gereden waar ze voor het eerst konden ruiken en proeven aan de buitenlucht. Natuurlijk ging de camera mee om hun ontdekkingsreizen in het hoge gras vast te leggen. Al doende krijg je steeds meer bewondering voor huisdierfotografen. Die beestjes doen dus continu exakt wat jij niet wil. Ik lig dan languit op m’n buik en m’n dochter zet de kat op de grond op een afstand van m’n lens dat ik ze mooi in beeld heb. Ze hoeven de grond maar te raken of ze fluiten ervandoor, en ik kruip er op m’n ellebogen achteraan, echt niet te doen. Het makkelijkst is om ze op een hoge paal te zetten zodat ze er niet meteen vandoor gaan, en als de koeien een eindje verderop hun aandacht even kunnen trekken heb je helemaal geluk.
Zondagmiddag keerde de rust terug in huis nadat m’n dochter de katjes had meegenomen naar haar vriend die ze graag wilde hebben en ook voor Kojak keerde de rust terug. Dat kleine grut is hartstikke leuk maar wat heb je er een werk mee pfffff.
De foto’s van het andere katje plaats ik later in een volgend item.
Henk's Fotospace 